data: 11.04.2020.
Drodzy kapłani, zakonnicy, siostry zakonne,
Drodzy pielgrzymi i medziugorscyparafianie,
Bracia i siostry,
Życie społeczne tak jakby ustało niemal na całym świecie. Przeżywamy bolesny i nierealnyczas, gdy oprόcz zmiany przyzwyczajeń musimy wyrzec się normalnego życia i spotkańtowarzyskich, a przy tym i uroczystości liturgicznych. Oczywiście najbardziej bolesny jest „post eucharstyczny”, ofiara, ktόrej się od nas wymaga przez wzgląd na miłość do drugiego czlowieka.
Do takiej mniej wiecej scenerii pasuje obecny wizerunek Medziugorja. Zanurzonew pokoju i przerażającej ciszy, z całkowicie pustymi ścieżkami dla pielgrzymόw, z pustymi miejcami noclegowymii z zamkniętymi drzwiami kościoła.
To okazja do tego, abyśmy mocniej i głębiej doświadczyli i przeżyli Wielki Tydzień, tajemnice Męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Abyśmywe własnych i cudzych utrapieniach ujrzeli oblicze Chrystusa w nowym świetle: Chrystusa niewinnego, oskarżonego i skazanego na śmierć, bitego, męczonego, wzgardzonego i pozbawionego wszelkiej ludzkiej godności.
Co czuł nasz Pan? Oczywiście: niekończące się cierpienie fizyczne, ale jeszcze większe było cierpienie Jego duszy. W Ogrodzie Oliwnym - Getsemani - pocił się krwawym potemwidząc grzech świata i swoją śmierć na krzyżu, która go czekała.
W szczegόlny sposόb zabolalało go opuszczenie. Wszyscy go zostawili, wszyscy uciekli. Doświadczał strasznegouczuciaosamotnienia. Opuszczony przez ludzi czuł się także opuszczony przez Ojca Niebieskiego. Dlatego na krzyżu wykrzyknął: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” Przez cały czas trwania tego koszmaru Jezus był świadomy swojej misjibycia Sługą. On tylko myślał o innych: apostołach, płaczących niewiastach, złoczyńcach z Nim ukrzyżowanych, o całym świecie: wspomnijmy tylkosiedem słów Jezusa na krzyżu!
Dzisiaj świat równieżprzeżywa swoja mękę.Wielu umiera, wielu jest opuszczonych, wielu żyjących samotnie, wielu bez środków do życia, wielu niepełnosprawnych. Stańmy sięzatem sługami! Pomagajmy sobie nawzajem. Pomóżmy osobom starszym, ubogim, pozbawionym pomocy, rodzinom z dziećmi, zwłaszcza owdowiałym rodzicom, ktorzy zostali bez swego wspolmalzonka. Możemy pokonaćsamotność i izolację, nie tylko w naszej rodzinie, ale także wśródsąsiadów ibliznich.
Po śmierci i grobowej ciszy przychodzi Zmartwychwstanie. Po nieszczęściu pandemiinastąpi powrót do normalnego życia, ale w inny sposób: będzie to czas dziękczynienia za życie, za każde jego tchnienie,za powrót do życia otwartych kościołów i intensywnego życia sakramentalnego.
Drodzy Bracia i Siostry,
Temu nieszczęściu możemy się przeciwstawićpotężną bronią: żarliwą i nieustającą modlitwą. W kościele medziugorskim, ktόry tymczasowo utonął w zewnetrznej ciszy, modlitwa nie ucichła. Każdego wieczoru wraz z medziugorskimi kapłanami, zakonnikami i zakonnicami, rόżnymi wspόlnotami i parafianami możecie zjednoczyć się we wspόlnej modlitwie za pośrednictwem mediów społecznościowych i w ten sposόb ze swego domu stworzyć „mały kościόł”.
Zapewniam wam moje błogosławieństwo i codzienną modlitwęw waszych intencjach. Powierzam wasochronie Zmartwychwstałego Chrystusa i Maryi Królowej Pokoju.
abp Henryk Hoser SAC
wizytator apostolski
